مجله اینترنتی دوستان مجله خبری و سبک زندگی
در حالی که «متری شیش و نیم» به تازگی در شبکه خانگی توزیع شده فرزاد موتمن بعد از تماشای این فیلم نوشت: چگونه است که ما در این فیلم ، میتوانیم خشونت پلیس را با متهمین و مظنونین ، ببینیم ، اما وقتى من فیلمى با پلیس میسازم ، در صحنه اى که پلیس باید متهمى را از پله هائى ، پائین ببرد، مشاور پلیس تذکر میدهـد که نباید متهم به پائین کشانده شود و باید متهم در کمال آرامش و تقریباً با احترام به طبقه پائین هدایت شود و اگر من به این تذکرات وقعى نگذارم، مطلب در گوش بازیگرم گفته میشود ، تا بداند که اگر تخطى کند ، ممکن است مشکلاتى در آینده برایش بوجود بیاید یا چگونه است که در این فیلم پلیس مرتباً در حال عربده کشى ست اما در فیلم من ، حتى لول صداى پلیس کنترل میشود و این ها تازه موارد بسیار کوچکى ست از ان چه هنگام فیلمبردارى پیش میاید، “إصلاحیه ” هائى که براى دریافت پروانه نمایش صادر میشود، بحث دیگریست.
چرا عده معدودى از فیلمسازان (اغلب تازه از راه رسیده) که چند سالى ست همه پولهاى کلان و تمام امکانات اکران و جشنواره و همه تلاش براى لابى کردن فیلمهایشان در این و آن جشنواره، به آنها تعلق گرفته، میتوانند ، بسیارى از تابوها را بشکنند ، اما باقى سینما کاملاً از این رانت ها ، بى بهره است ؟ .”امنیت شغلى”، فقط مال این چند نفر است؟ “خانه سینما” چکاره است؟ “حقوق صنفى” هم رانتى ست؟ چرا “ممیزى” کتبى نمیشود و قوانین یکپارچه اى پیدا نمیکند تا همه فیلمسازان در برابر ان یکسان باشند؟
