مردی که با سم مار ها عمر ۱۰۰ ساله یافت! +تصاویر

«بیل هاست» در سال ۱۹۱۰ در پترسون نیوجرسی به دنیا آمد. زمانی که ۱۱ سال داشت از طرف مدرسه به کمپ تابستانی رفت و این اولین باری بود که بیل به مارها و زندگی آنها علاقمندشده و از نزدیک مشغول تماشای آنها می شد.

سال بعد او در همان کمپ به وسیله یک مار زنگی گزیده شد و از آنجا که در عرض این یک سال به طور کامل راجع به مارها تحقیق کرده بود، به خوبی می دانست در صورت گزیده شدن چه عکس العملی از خود نشان دهد. او جای نیش را به صورت ضربدری بریده و سعی کرد تا سم را از بدن خود خارج کند. تا نزدیکترین چادر امداد، ۶ کیلومتر فاصله بود و بیل تمام این مسیر را دوید، تا رسیدن به چادر امداد دست او به شدت متورم شده بود و دردش آنقدر زیاد بود که حتی قدرت حرکت دادن آن را نداشت. او به هر زحمتی که بود خودش را به چادر امداد رساند و در نزدیکی آن از هوش رفت.

پزشک امداد او را یافته و به چادر برد اما قبل از آنکه معالجه را شروع کند، بیل به هوش آمد. پزشکان دلیل این موضوع را خارج کردن به موقع سم عنوان کردند.

در همان سال بیل برای بار دوم توسط یک مار گزیده شد. او که کیف کمک های اولیه را به همراه داشت به سرعت یک پادزهر به خود تزریق کرد ولی با اینحال یک هفته در بیمارستان بستری شد.

از آن به بعد، او پس از درگیری شدید با خانواده توانست رضایت آنها را برای نگهداری مار در خانه به دست بیاورد. او به سرعت یاد گرفت چطور با مارها رفتار کند و در سن ۱۵ سالگی می توانست به راحتی زهر آنها را بگیرد. بیل به خاطر بردن مارها به مدرسه در سن ۱۶ سالگی از مدرسه اخراج شد. وقتی ۱۹ سال داشت با مردی آشنا شد که نمایشگاهی از انواع واقسام مارها داشت، از این طریق بیل با بیشتر مارها آشنا شده و تعدادی از آنها را از فلوریدا به نیوجرسی و محل زندگی خود برد.

پس از چند سال خانوادهه ایست به فلوریدا مهاجرت کردند و بیل بالاخره به آرزوی خود رسید و مزرعه مارهایش را افتتاح کرد. در این زمان، او تحصیلات خود را دوباره از سر گرفت و توانست در رشته هوانوردی فارغ التحصیل شود.

پس از ازدواج، بیل به استخدام شرکت هواپیمایی پان آمریکن درآمده و به بسیاری از نقاط آمریکا، آفریقا و همچنین هند سفر کرد. تنها سوغاتی بیل از این سفرها، انواع مختلف مارها بودند که با خود به هماره می آورد.

او در این زمان برای اولین بار یک مار کبرا نیز به مجموعه خود اضافه کرد، پس از آن مزرعه نگهداری از مارهای خود را به طور چشمگیری گسترش داد، او حتی برای این کار، خانه خود را نیز فروخت.

برای آنی، همسر بیل، این کارها زیاد خوشایند نبود زیرا از مارها متنفر بود و همین مسئله سرانجام باعث شد که از بیل جدا شود.
بیل در سال ۱۹۴۷ مزرعه خود را گسترش داد. او برای اولین بار در سال ۱۹۴۸ سم مار کبرا را به خود تزریق کرد. در این مدت با همسر دوم خود «کلاریتا متئوس» آشنا شده و ازدواج کرد. به مدت ۵ سال بیل، کالریتا و بیل جونیور، پسری که از همسر اولش داشت، تنها کارمندان این مزرعه بودند.

در این سال ها بیل ۴ بار توسط مارها گزیده شد اما دیگر بدنش عکس العمل دفعات قبل را نشان نمی داد و گویا در برابر سم مارها ایمن شده بود. تا سال ۱۹۶۵، تعداد مارهای بیل به ۵۰۰ قطعه رسید و او روزانه ۷۰ تا ۱۰۰ بار سم ۶۰ نوع مار را می گرفت و معمولا این کار را در برابر چشمان بازدیدکنندگان انجام می داد.

او بعد از مدتی متوجه شد که به طرز عجیبی در برابر سم شاه کبرا، کبرای هندی و کبرای زرد، ایمنی پیدا کرده است.

در سال ۱۹۵۴ بیل برای اولین بار توسط یک افعی آبی گزیده شد. او تصور می کرد مصون بودنش در برابر سم سه نوع افعی، او را در برابر سم این افعی هم حفظ خواهد کرد اما سم تاثیر شدیدی روی بدن او گذاشت و بیل را راهی بیمارستان کرد.

بیل در یکی از مصاحبه های خود گفت: «حس می کردم پوستم دارد از روی بدنم جدا می شود یا موهایم از سرم کنده می شود.»

پادزهر این سم تنها در هند و زادگاه این مار تولید می شد و رسیدن آن به آمریکا ۴۸ ساعت طول کشید اما پس از رسیدن، بیل ادعا کرد که حالش رو به بهبود است و نیازی به دریافت پادزهر ندارد و به این ترتیب بیل پس از چند روز استراحت به خانه بازگشت.

تا اواخر سال ۱۹۵۰، بیل ۲۰ بار توسط افعی ها گزیده شد. در سال ۱۹۶۲ یک مامبای سبز، بیل را نیش زد اما باز هم هیچ مشکلی برایش پیش نیامد. او پس از این حادثه و چند ساعت بعد از گزیدگی، خون خود را گرفت و به بیش از ۲۰۰ مرکز درمانی اهدا کرد تا شاید بتوانند پادزهری برای نجات انسان ها در مقابل گزیده شدن مارهای زهری بسازند.

به غیر از سم مار، بیل از معجونی عجیب برای تزریق به خود استفاده می کرد. او مخلوطی از سم چند نوع مار و مارمولک ساخته و هر چند ماه یک بار آن را به خود تزریق می کرد. بیل معتقد بود با این کار در برابر انواع ویروس ها و سم ها ایمن شده و عمری طولانی خواهد داشت.

در سال ۱۹۸۴، مزرعه بیل با دستور مقامات محلی تعطیل شده و او ناچار در سال ۱۹۹۰ همراه با مارهایش به فلوریدا نقل مکان کرد، جایی که در آنجا آزمایشگاه خود را راه اندازی کرد. «استیو لودوین» یکی از بیماران بیل بود که مانند او سم مارها را تزریق می کرد. بیل تا آخر عمر تحقیقات خود روی بدن استیو را ادامه داد. بیل همیشه در مصاحبه های خود می گفت که ۱۰۰ سال عمر خواهد کرد و اتفاقا پیش بینی او درست از آب درآمد و او در دسامبر ۲۰۱۰، ۱۰۰ ساله شده و در ژوئن ۲۰۱۱ از دنیا رفت.