فوتبالیست هستم و دونده اما بدون پا!

«هیچ‌گاه شرایط جسمانی‌ام را مانعی برای پیشرفت و موفقیتم ندیدم»، احمد با این مقدمه ادامه می‌دهد: «خوب است بدانید از همان بچگی   غیر از حرکات نمایشی، کوهنوردی و در مسابقات دو هم شرکت می‌کردم. اتفاقا یک بار قهرمان دوی ۱۰۰ متر معلولان کشور شدم و یک بار دیگر هم مقام دوم را کسب کردم، اما مدت‌هاست به دلیل نداشتن کفش مناسب نتوانسته ام دو را ادامه دهم. در واقع دو و میدانی معلولان کفش‌های مخصوصی دارد که تا چند سال پیش در ایران پیدا نمی‌شد. البته بگویم که دوندگی برای افرادی شبیه من خیلی سخت‌تر است، باید تمرین‌‌های زیادی داشت و بیشتر هم جنبه مسابقاتی دارد. برای خود من روپایی‌زدن شیرین‌تر است چون سعی می‌کنم حرکات جدیدتری یاد بگیرم. درباره کوهنوردی هم بگویم که در قوت عضلات بدنم تاثیر زیادی دارد. در مجموع به ورزش‌کردن با این شرایط عادت کرده ام و خیلی راحت توپ را روی ساق پا و پیشانی‌ام نگه می‌دارم، البته تعادلم بیشتر روی ساق پا و به‌صورت نشسته است. این را هم بگویم از بچگی تا الان هیچ مربی نداشتم و به‌صورت خودجوش تمرین می‌کنم. بیشتر تمرین‌هایم بدنسازی، دوی نرم و حرکات کششی است تا عضلاتم افت نکند».

بابایی راد درباره واکنش خانواده و اطرافیان به ورزش‌کردنش هم می‌گوید: «اوایل اعضای خانواده به جز پدر مرحومم خیلی مخالفت می‌کردند. اما پدرم همیشه تشویقم می‌کرد و می‌گفت ورزشت را ادامه بده، دنبال آرزوها و اهدافت برو، تو باید بهترین باشی. اما بقیه اعضای خانواده‌ام ناراحت می‌شدند و می‌گفتند: چه کار می‌کنی؟‌ چرا دنبال یک توپ راه می‌افتی؟ نمی‌دانستند رشته حرکات نمایشی طرفدار دارد و مسابقات جهانی‌اش هم برگزار می‌شود. روزها گذشت تا این که شاهد موفقیت‌هایم بودند و مرا در تلویزیون دیدند و بالاخره به من اعتماد کردند و الان پشتیبانم هستند. مردم هم اوایل تا مرا می‌دیدند فاصله می‌گرفتند و حتی سلام و علیک هم با من نمی‌کردند. اما از زمانی که خودم را نشان دادم، خوشبختانه رفتار خوبی دارند و حمایت هم می‌کنند».