مجله اینترنتی دوستان مجله خبری و سبک زندگی
واکنش امیر پوریا به سیمرغ نگرفتن و گرفتن های امشب همایون غنی زاده در اختتامیه جشنواره فجر : کسانی که تصور می کنند آقای همایون غنی زاده به جشنواره فجر دهن کجی کرده اند و مقصودشان اعتراض بوده و خاستگاه اعتراض شان سیاسی بوده، ببینند تا بدانند ایشان جایزهٔ بهترین فیلم اول را «دوست نداشته» ولی جایزهٔ فیلم هنر وتجربه را دوست داشته و گرفته ! کسانی که می پندارند فرستادن یک هم زبان افغانی تبار برای رد جایزهٔ اول، نوعی همدردی جدی با شرایط زیستی این مردم بوده، کمی تجدید نظر بفرمایند. چون نه جشنواره متولی این امر است و نه با حضور کارگردان در سالن و اعلام خوشحالی از این حضور، فرستادن کسی دیگر میتواند معنای تحریمی داشته باشد.
کسانی که این کار را به کار مارلون براندودر زمان دومین اسکارش برای فیلم پدرخوانده شبیه می دانند، بهتر است باخبر باشند که کار خود براندو هم نوعی شوآف افراطی و به شدت بی موقع بود. او به رویکرد نژادپرستانه آمریکا علیه سرخپوستان در زمانی اعتراض می کرد که از دوران برخورد مسلحانه ارتش و سواره نظام با قبایل سرخپوست، چیزی حدود هفت دهه تا یک قرن می گذشت!! در حالی که کسی از اعتراض ِ به جای جناب جرج سی اسکات برندهٔ اسکار بازیگری برای فیلم پاتن در دو سال پیش از آن، حالا چیزی یادش نیست. اسکات به مراسم نیامد و جایزه را رد کرد چون به سیاست های دولت جمهوریخواه وقت کشور اعتراض داشت؛ نه به اعماق تاریخ!
اما هر چه باشد، در آن اعتراض ها و نمونه های داخلی همچون پس فرستادن سیمرغ توسط آقای بهمن فرمان آرا در دوران دوم احمدی نژاد ، معنا و اصالتی جاری است. نه این که یکی از جایزه ها را با دست ِ «نوموخوام» پس بزنند و آن یکی را با پای «از اینا موخوام» پیش بکشند! این که کسی فیلم خودش را برتر از اطلاق عبارت فیلم اول بداند، مثل این است که دختری بگوید من آن قدر مغرور بودم که هیچ وقت سر قرار اول با پسری نمی رفتم.بفرمایید که پس بالاخره چه می کردید؟ از اول سر قرار دوم می رفتید؟!
