مجله اینترنتی دوستان مجله خبری و سبک زندگی
کمپین «فرزندت کجاست» در روزهای اخیر باعث شده است بسیاری از مسئولان بلندپایه کشور درباره فعالیت فرزندان خود برای افکار عمومی روشنگری کنند.
سایت خبری «انتخاب» نوشت : این کمپین شمار زیادی از مسئولین فعال در فضای مجازی را به خود جلب کرده و تعدادی دیگر نیز به صورت اجباری و از ترس اینکه بعدها درباره آنها حرف و حدیث های بیشتری پیش نیاید، وادار به پاسخگویی به آن شدند.
نفس راه اندازی این کمپین، به روشن شدن برخی زوایای زندگی مسئولان کمک می کند. اما در این بین، نوع پاسخ برخی مسئولین، نه تنها رفع ابهامی از زندگی فرزندان آنها نکرده بلکه ابهامات فراوان دیگری را نیز ایجاد کرده است.
غالب مسئولانی که به سوال این کمپین پاسخ داده اند، فرزندان خود را مشغول تحصیل یا فعالیت پاره وقت در شرکت های خصوصی عنوان کرده اند. سوال اینجاست که در این صورت، فرزندان مسئولانی که در هیات مدیره های شرکت های گوناگون حضور دارند و بارها و بارها نام آنها به صورت علنی یا مخفف شنیده شده و در مواردی نیز تخلفات آنها محرز و پرونده قضایی برای آنها تشکیل شده، کجا هستند؟
چند حالت وجود دارد؛ اول اینکه مسئولانی که فرزندان آنها چنین فعالیت هایی دارند به کمپین نپوسته اند و دوم اینکه برخی مسئولان اطلاعاتی کلی و مبهم درباره فرزندان خود داده و تلاش کرده اند تا ضمن حفظ ژست روشنگری و شفافیت، عملا دردسر این کمپین را از خود دور کنند.
علی ربیعی، وزیر برکنارشده کار در پاسخ به سوال این کمپین، نوشته است: «دو پسر من هیچ کدام کار دولتی ندارند، و تنها دخترم به کار تربیت فرزندان مشغول است»
پاسخ مبهم ربیعی درباره فعالیت پسر خود در حالی است که کسی در مورد تحصیلات آقازاده ها سوال نکرده و هم آنکه شایعات متعددی درباره پسر او در سال های اخیر مانند جلسه جنجالی مجلس دست به دست شده است.
محمدباقر نوبخت، رییس سازمان برنامه و بودجه هم در پاسخ به سوال کمپین مذکور گفته است: «خداوند نعمت سه پسر به من عطا کرده؛ فرزند اولم دانشجوی فوق لیسانس اقتصاد؛ دیگری دانشجوی دکترای عمران و پسر کوچکم دانشجوی کارشناسی زبان های خارجی و همگی در تهران هستند و هیچ یک شغل دولتی ندارند.تنها عروسم نیز دانشجوی دکتری شیمی است و گاهی به صورت پاره وقت تدریس می کند.»
پاسخ نوبخت نیز در حالی است که اخیرا شایعاتی درباره بازداشت یکی از پسرانش مطرح شده بود. حجت الاسلام محسنی اژه ای، سخنگوی قوه قضاییه اخیرا درباره این شایعه گفته بود شما خبرنگار هستید و بزودی متوجه خواهید شد. نوبخت هم بلافاصله بازداشت پسرش را تکذیب کرده بود.
روندی که برخی مسئولان در کمپین مذکور در پیش گرفته اند، عملا انحراف از اهداف اولیه این کمپین است. این مسئولان به جای اینکه پاسخ دهند فرزندان آنها دقیقا به چه کاری مشغول هستند، مدرک تحصیلی فرزندان خود را مطرح کرده و صرفا به یک پاسخ کلی که «فرزندم شغل دولتی ندارد» بسنده می کنند. سوال اینجاست که هدف از این کمپین، اطلاع از مدرک تحصیلی فرزندان مسئولان است یا شفاف سازی در مورد فعالیت های آنان. اگر پاسخ گزینه دوم است – که همین طور هم هست – چرا مسئولانی چون نوبخت و ربیعی و امثال آنها با کلی گویی از آن فرار می کنند؟
اینکه «فرزندانم شغل دولتی ندارند»، پاسخ مناسبی برای فرار از اتهام نیست و هیچ ابهامی را هم رفع نخواهد کرد. ماجرا وقتی قابل تامل تر می شود که بدانیم قریب به اتفاق «آقازاده» هایی که در سال های اخیر صحبت از تخلفات آنها مطرح شده، شغل دولتی نداشته اند.!
بابک زنجانی که پرونده نفتی او و بدهی میلیاردی اش به کشور سال هاست محل بحث است و هنوز خبری از بازگشت این مبلغ به بیت المال نشده، هم شغل دولتی نداشت. به بیان ساده تر، این متهم نفتی بدون داشتن شغل دولتی، اکنون ۲ میلیارد یورو به بیت المال بدهکار است.
ماجرا پیچیده نیست؛ دسترسی به بیت المال نیازمند داشتن شغل دولتی نیست. از قضا می توان گفت شغل دولتی به دلیل مسئولیتی که برای شخص می آورد و نظارت بیشتری روی فرد انجام می شود معمولا انجام تخلف در ابعاد گسترده را محدودتر می کند.
با وجود این دلیل و مثال ساده و دم دستی، چطور مسئولانی که فرزندان آنها در مظان اتهام هستند، تصور می کنند با گفتن یک جمله، و دور بودن فرزندانشان از مشاغل دولتی، اتهامات از آنها رفع می شود؟
کمپین «فرزندت کجاست» با هدف شفاف سازی راه اندازی شده و در آن، کسی به دنبال دولتی یا غیردولتی بودن شغل آقازاده ها نیست. اتفاقا شفاف سازی از فعالیت دقیق آنها و تشخیص میزان دسترسی شان به بیت المال، اهمیت فراوانی دارد که اکنون به نوعی مورد تمسخر برخی مسئولان قرار گرفته.
این تمسخر اما بازتاب وسیعی میان مردم در شبکه هتی اجتماعی داشته است. برخی می گویند بعد از راه اندازی این کمپین فهمیدیم خیلی از آقازاده ها از اساس بیکارند و ابوی گرام همچنان مشغول خرجی دادن به آنهاست!
این واکنش های شوخ طبعانه نشان می دهد مسئولان نمی توانند با روش های رسانه ای دهه ها پیشین که مبتنی بر ارتباط یک طرفه رسانه ای و بدون چالش بوده، خود را از زیر بار مسئولیت خارج کرده و ژست شفاف سازی بگیرند! نه این شوخی ها دیگر جواب نمی دهد!