چارلی چاپلین و کشف حجاب دختر کرجی

خبر کشف حجاب علنی دختری در کرج، چند روز در سایت ها و خبرگزاری ها منتشر شد. عکس این دختر که بدون حجاب در خیابان قدم می زد، به سرعت پخش شد و سر و صداهایی به پا کرد. کاربران زیادی این خبر را در صفحات خبرگزاری ها خواندند و به فکر فرو رفتند. دختری ایرانی، بدون هیچ گونه پوششی برای موهایش، از خانه خارج می شود و زیبایی خود را به نمایش می گذارد.

انتشار این خبر، هر ایرانی مسلمان را سخت به فکر فرو خواهد برد. چه شده است؟ جوان ایرانی دارد به کدام سو می رود؟

شاید برای قضاوت کمی زود باشد، اما دور از منطق نیست که بگوییم انگار دارد همان تفکر رضاخانی دوباره در میان ما شکل می گیرد، تفکری که تمدن و پیشرفت و روشنفکری را با بی حجابی و آزادی مطلق همراه می داند و منطق دینی را با منطق علمی ناسازگار می داند. شاید هم بهتر باشد به جای آن که بگوییم این تفکر در حال شکل گیری مجدد است، بگوییم در حال سیر از مرحله ی بالقوه به مرحله ی بالفعل است. گویا این عطش سیری ناپذیر برای جداکردن دین از علم و از سیاست و از زندگی امروز دارد بیش از هر روز دیگری خودنمایی می کند.

شاید بخشی از این اتفاق ناگوار، برمی گردد به اتخاذ برخی سیاست های غلط دولتمردان؛ یکی در بخش سیاست گذاری های حوزه ی عفاف و حجاب، یکی در سیاست گذاری های بخش فرهنگی و آموزشی، یکی در بخش سیاست گذاری های بخش خانواده و … . البته کوته فکری و خامی است اگر برخی بگویند که این ها، نتیجه ی روی کار آمدن دولت جدید در کشورمان است. این حرف ها همه اش مصداق پاک کردن صورت مسئله است، نه حل کردن مسأله. دیگر همه ی ما می دانیم که حجاب و عفاف، با گشت ارشاد درست نمی شود ، با تعهد گرفتن و زور و اجبار هم به جایی نمی رسد. شاید وقت آن رسیده است که کمی چشم هایمان را باز کنیم و نگاهی به سیاست گذاری های کلان بخش خانواده بیفکنیم. رشد نزدیک به ده درصدی طلاق و کاهش نزدیک به ۵ درصدی ازدواج، باید زنگ خطر سرسام آوری باشد که گوشمان را آزار بدهد و مغزمان را به تفکر وا دارد.

برهنگی، بیماری عصر ماست، این جمله ی زیبا و تأمل برانگیز، جمله ای کوتاه است از نامه ی زیبای چارلی چاپلین برای دختر بازیگرش، ژرالدین. رقاصه ی دوره گرد خیابان های تاریک لندن، که درد فقر و بی خانمانی را چشیده و شکستن غرورش را به هنگام دریافت سکه از رهگذران خیابان ها احساس کرده، روزی به نابغه ی سینمای جهان تبدیل شد. از میان همه ی فرزندانش، تنها ژرالدین بازیگری را از او به ارث برد. چارلی در نامه ای به او از زندگی دیروز و امروز و فردا برای دخترش می گوید و می نویسد:

برهنگی، بیماری عصر ماست، و من پیرمردم و شاید که حرف های خنده دار می زنم. اما به گمان من، تن عریان تو باید مال کسی باشد که روح عریانش را دوست می داری. بد نیست اگر اندیشه ی تو در این باره، مال ده سال پیش باشد؛ مال دوران پوشیدگی. نترس، این ده سال ترا پیرتر نخواهد کرد … 

جام نیوز